De operatie

Vervolg op Mijn leven met Hypertrofische Cardiomyopathie

Mei 1998

Toen ik de volgende middag wakker werd en eerst alles, inclusief de verpleging, had onder gespuugd (dat schijnt normaal te zijn nadat je een hartstilstand hebt gehad) kwam de familie mij opzoeken. Ze waren opgelucht dat ik er geen ernstig hersenletsel aan had overgehouden. Ik had wel last van korte termijn geheugenverlies. Ik kon me niets meer herinneren van wat er de dagen daarvoor gebeurd was. Ook kon ik geen namen onthouden van het verplegend personeel, zij hebben toen als grap een bord met hun namen erop onderaan mijn bed gehangen. Mijn man vertelde me later dat ik ook steeds maar dezelfde vragen bleef stellen. Het is zelfs een keer voorgekomen dat ik s ’nachts naar het toilet ging en ergens anders in een leeg bed ben gaan liggen, omdat ik mijn kamer niet meer terug wist te vinden.

Na een week ben ik per ambulance naar Rotterdam overgebracht. Ik heb daar een maand gewacht tot er plaats was voor de operatie; een betrekkelijk nieuwe verrichting, want ik was de pas de 27^ste patiënt in Nederland die deze openhartoperatie zou krijgen. Mijn zus had het jaar daarvoor dezelfde operatie gehad. De chirurg zou een septale myectomie in combinatie met de reparatie van de mitralisklep uitvoeren. Dit houdt in dat het teveel aan spierweefsel in de tussenwand werd verwijderd (in mijn geval 30 gram) en de mitralisklep werd gerepareerd met eigen weefsel uit het hartzakje. Het was een lange maand en zeker niet gemakkelijk voor mijn gezin. Ik wilde maar één ding; zo snel mogelijk geholpen worden. Ik probeerde te lezen, maar kon mij niet concentreren en toen ik eindelijk het boek uit had, vertelde ik dat ik een heel mooi boek had gelezen, maar tot mijn frustratie was ik de titel én de inhoud vergeten. Om de tijd te verdrijven en mijn hersens te trainen ben ik toen Spaanse woorden gaan oefenen. Op die manier dacht ik mijn geheugen verlies te kunnen verbeteren.

Ik mocht absoluut de afdeling niet af want ze hielden mij via de monitor in de gaten. Ik kreeg talloze ECG’s, holter tapes en een katheterisatie via de lies (waarna je bijna flauw valt van de pijn als de verpleger de wond dichtdrukt). Dit was om de kransslagader, de hartkamers en boezems te bekijken en de druk en snelheid van de bloedstroom te meten. Daarna zes uur plat op bed liggen. Er werden röntgenfoto’s van mijn neus, kaak en gebit genomen, vele bloedafnames, en ik kreeg fysiotherapie om in conditie te blijven voor de komende operatie. Vaak kwamen er studenten aan mijn bed om naar mijn hart te luisteren. Ik voelde me net een soort kermisattractie! Maar het ergste was dat je niet naar buiten kon. Een lieve verpleegster heeft mij en mijn kamergenote een keer mee naar buiten genomen en de defibrillator ging natuurlijk mee. Het was heerlijk om de zon op je gezicht te voelen. Ik weet nu hoe een gevangene zich kan voelen.

Lees hier het volgende blog van Robyn

Volg Robyn

Bron foto: pxhere.com