Jee, wat is het een tijd geleden dat ik jullie iets geschreven heb! Ging het dan zo slecht met me het afgelopen jaar? Nee, integendeel! Is er dan niks gebeurd, wat de moeite waard was om te delen? Nou, zeker wel! Maar waarom heb ik dan niks van me laten horen? Ik had er gewoon geen zin in… er waren andere dingen die ik belangrijker vond. Ik heb veel geschreven, voor mijzelf. En dat was heerlijk! Mijn schrijfboek is inmiddels mijn schatkist van gedachten, ervaringen en inzichten. Het helpt me bij het ontdekken en herinneren van het waardevolle dat ik met me meedraag.
De wens om nu voor jullie te schrijven, is gisteren geboren. Tijdens of na het bezoek aan het ziekenhuis. De check van mijn ICD, een gesprek met de cardioloog en een echo stonden op het programma. Het is één van mijn jaarlijkse dieptepunten. Er zijn weinig plekken waar ik me slechter voel dan daar. Elke keer opnieuw ervaar ik het weer, de spanning, de weerzin, de wens om stilletjes weg te sluipen en gewoon naar huis te gaan. Mijn ware ik raakt verlamd en ik word overgenomen door iets vreemds. Mijn handen worden koud, mijn ademhaling snel en ruw en mijn hart springt van de hak op de tak. (Dat wordt gegarandeerd weer een kunstwerk van een ECG!). Wat is dit toch? Alsof ik als een spion in het hoofdkwartier van de vijand ben binnengeslopen en elk moment ontmaskerd kan worden. Ik plas nog net niet in mijn broek.
Als ik doortrek na mijn zenuwen-plasje (er viel weinig door te trekken) besef ik het; ik ben gewoon in paniek! Ik ben op een plek waar de afgelopen jaren zoveel gebeurd is, ik ben hier zo geschrokken van mijn eigen hart, zo bang geweest. Maar mijn wens om normaal te zijn en me gewoon te voelen is zo groot, dat ik mijn paniek gewoon niet wil zien en negeer. Wat een opluchting was het om dat zo bij het dichtknopen van mijn broek wel te zien. Yes, ik heb PTSS!
Een paar weken eerder had ik iets soortgelijks. Tijdens een bezoekje aan Utrecht (een plek waar voor mij de echte ellende begonnen is). Het gebied rondom het station maakt me onrustig en somber, ik voel me daar zo onveilig. Maar op een rare manier heb ik het niet door of negeer ik het. Pas later, als ik in de trein terug naar huis zit, voel ik dat mijn lichaam en hart ontspannen. Dan pas ben ik me bewust van de spanning en stress en onrust die ik de uren daarvoor heb ervaren. Het voelt heel raar met een soort spijt. Vooral omdat ik met lotgenoten was. Ik heb hen daar op dat moment niks over gezegd. Niet bewust, maar vanuit een soort ontkennend automatisme en onmacht.
Was het ziekenhuis of Utrecht CS nu maar de enige plek waar dit gebeurt, dan viel het nog wel mee. Maar er zijn zoveel plekken en zoveel activiteiten die inmiddels een lading hebben. Gisteren drong dat opeens echt goed tot me door. De stress zit zo diep in mijn systeem opgeslagen. En ondanks dat ik al zo bewust naar binnen probeer te kijken is er nog zoveel dat ik niet zie.
Als ik mijn bovenlijf ontbloot heb en de deur naar gang op slot heb gedraaid, loop ik de ECG-ruimte binnen en flap er gelijk uit: ‘dit is echt de rotste plek om te zijn. Op het moment dat ik me het slechts voel en me wil verstoppen, komen jullie het dichtste bij, bij mijn hart. Het ontroerde me hoe lief ik gehoord werd en hoe later de verpleegkundigen, de technici en de cardioloog me door de onderzoeken heen hielpen. Hoezo het hoofdkwartier van de vijand?
Op de echo was te zien hoe een deel van de linkerkamer een verlamde indruk maakt. Geen nieuwe constatering voor mij en de cardioloog. Toch doet het me pijn om te horen en te zien dat mijn hart niet zo krachtig is als ik zou willen. En als ik eerlijk ben past het ook bij hoe ik me voel. Ik wil graag krachtig zijn en het gevoel hebben dat alles (mijn levensenergie) goed stroomt. Maar belangrijker is dat ik eerlijk ben naar mezelf en me niet beter voor doe dan dat ik me voel. Ik voel me vaak onzeker en verlamd; weet dan niet wat ik echt nodig heb en wat me echt te doen staat. Eigenlijk dus heel mooi, dat een echo van mijn fysieke hart hetzelfde laat zien als wat mijn gevoelsmatige hart ervaart. Het lichaam liegt niet.
Ik neem me voor de komende tijd extra oog te hebben voor de momenten waarop ik verlam, me zwak en onzeker voel. Om dan eens goed naar binnen te kijken en te zien wat ik echt nodig heb zodat HET weer kan stromen. Laat ik daar nu gelijk mee beginnen door niet af te sluiten met een positieve uitsmijter. Maar gewoon eerlijk eindigen met waar het voor mij mee begon; mijn grote en diepe pijn. Vaak zo verborgen. Jee, wat is het moeilijk en confronterend om hartpatiënt te zijn.