De weersverwachting van zaterdag 7 september voorspelt niet veel goeds; 75% kans op regen met mogelijk onweer en hagel. En uiteraard heb ik weer een boottocht gepland.
Vijf jaar lang heb ik het niet aangedurfd om een boottocht te organiseren omdat onze eerste Jongerendag, ook op een boot dus, totaal verregende. Vijf jaar lang heb ik door deze kleine traumatische ervaring alleen workshops
in Utrechtse werfkelders georganiseerd en keken we jaloers over onze schilderdoeken, tapas- en bonboncreaties naar de langsvarende stoet bootjes over de zonnige grachten.
Dit jaar durfde ik het lot weer te tarten. Met genoeg hapjes en drankjes aan boord voer kapitein Ruud ons door de Utrechtse binnenstad. Het had ook Amsterdam kunnen zijn. Of Groningen. Want door de plastic ramen van het afritsdoek heb ik niet gekeken omdat ik opging in bijzondere gesprekken. Af en toe ritsten we het dak open als er een zonnestraal gespot werd, welke actie dan ook gelijk werd afgestraft door het plasje regenwater wat op het doek lag en eindigde in onze nek.
Welke route we voeren en óf we eigenlijk wel voeren maakte uiteindelijk helemaal niet uit, de motor stond in ieder geval aan en ik heb kapitein Ruud af en toe aan het roer zien draaien. Waar het vooral om ging was dat we lotgenoten de kans, ruimte en mogelijkheid geven om in een ongedwongen sfeer te ervaren dat ze niet alleen staan in het leren omgaan met hun ziekte, aandoening, emoties en zorgen. Ik heb overigens geprobeerd om het woord lotgenoten hierboven te omzeilen omdat veel mensen er een hekel aan hebben en ik eigenlijk ook wel een beetje. Dit lot is niet om te genieten. En heus, ik snap ook wel dat met ‘genoot’ gezelschap of gezel wordt bedoeld. Maar omdat het woord ‘lotgenoot’ vaak alleen in een negatieve context wordt gebruikt zoals voor zieke, gescheiden of werkeloze mensen, hangt er een treurig sfeertje omheen. Betere synoniemen heb ik helaas nog niet kunnen vinden. Suggesties die ik op een forum lees zijn ‘collega-zieke’, ‘mede-patiënt’, ‘deelgenoot’ en ‘steun-dragers’. Ik heb nu een emmer nodig.
Gisteren zaten er geen zieken of patiënten aan boord. Integendeel. Om me heen zag ik alleen maar krachtige jonge mensen met een overvolle rugzak aan levenservaring die is opgedaan door de ellende die ze hebben moeten doorstaan; mensen die hun angsten durven te overwinnen door in de trein naar Utrecht te stappen en mee te gaan met een groep relatief onbekenden. Op een boottocht die ík heb georganiseerd. Petje af.
Het blijft prachtig om elk jaar weer te zien dat, als het ijs eenmaal gebroken is, de herkenning groot is en dat we geen lotgenoten zijn, maar buddy’s. En misschien zelfs wel heel verre familie door de genfoutjes die sommigen bij zich dragen.
Na onze natte boottocht werden we op het terras op mooie septemberzon getrakteerd.
Voor volgend jaar voorspel ik gegarandeerd zon en anders in ieder geval weer een mooie waardevolle middag, met of zonder boot.
Charlotte
Met grote dank aan de fantastische bijdrage van onze sponsors!
Familie & Vrienden van de organisatie
KAESS
Bertus van den Hazel Interieurbouw