Op een mooie Pinksterdag
Vervolg op Na de Operatie
Mijn cardioloog bleef er altijd op aandringen om te blijven bewegen. Omdat ik al lang mijn favoriete sporten tennis en ballet niet meer mocht uitoefenen, moest ik iets anders zoeken. Na eerst een paar jaar cardiofysio te hebben gedaan, wat ik niet leuk vond, zei mijn coach dat hij geen verbetering zag en hij was van mening dat ik aan krachttraining moest gaan doen. Toen ik hier met mijn cardioloog over sprak werd hij heel boos. Dat was absoluut geen goed advies. Hierdoor had ik het vertrouwen in de coach verloren want hij wist blijkbaar niets over cardiomyopathie. Dus besloot ik iets anders te zoeken. Het werd zwemmen bij een zwemclub en dat doe ik nu al twintig jaar met veel plezier. Ook wandelde ik veel met onze hond. En winkelen is tenslotte ook bewegen, nietwaar! Toch bleef de vermoeidheid en vooral s’avonds had ik veel last vast benauwdheid. Om dit te verminderen kreeg ik diuretica voorgeschreven om vocht te verliezen. Door de jaren heen heb ik geleerd zo gestructureerd mogelijk te leven en dat betekent dat je keuzes moet maken. Wat kan ik wel aan en wat wordt te veel op één dag. Alhoewel de operatie goed gelukt was, konden niet alle verdikkingen worden verwijderd. Hierdoor maar ook door de littekens ben en blijf ik hartpatiënt. Toch voelde ik me geen patiënt en omdat ik toen meer tijd had omdat de kinderen al uit huis waren, ben ik weer piano gaan spelen en met acrylverf gaan schilderen. Met een groepje amateurs richtten we een schilderclub op en poseerden we onze werken overal.
Veertien jaar na de operatie ging het weer mis. Het was net voor Pinksteren en een warme dag. Ik voelde mij de hele dag zo vreselijk moe en dacht: het zal wel een zomergriepje zijn. Eigenlijk was ik zo moe dat ik nauwelijks tien meter kon lopen. Mijn man vertrouwde het niet en belde de dokter. Na onderzoek liet hij een ambulance komen. Ik had een derdegraads AV-blok en er zou een pacemaker geplaatst worden. Het was een mooie Pinksterdag en ik lag wéér in het ziekenhuis. De hartstilstand die ik eerder kreeg gebeurde namelijk ook op een Pinksterzondag. Het probleem werd weer opgelost en na het herstellen, kon ik weer door met leven en vooral leuke dingen doen. Met mijn man ging ik naar Frankrijk en Spanje of Italië. Weekendjes weg. Gewoon proberen van iedere dag iets moois te maken. Ik maakte zelfs een reis naar Japan met mijn jongste zoon. Ik was me er wel van bewust dat dit mijn laatste lange reis zou zijn. Het was ook fantastisch en ik dacht; wat er ook gebeurt, dit kan niemand mij afnemen. In dat jaar kregen we een kleindochter en vier maanden daarna een kleinzoon. Mijn geluk kon niet op.
Helaas werd er bij een pacemakercontrole geconstateerd dat ik boezemfibrilleren had. Dit werd steeds erger totdat het een jaar later permanent het geval was. Van de medicijnen die de cardioloog voorschreef kreeg ik zoveel nare bijwerkingen dat hij mij aanraadde deze niet meer te gebruiken. Dan maar leven met atriumfibrilleren. Ik heb twee keer een cardioversie gehad, maar na een dag of vijf was het weer terug. Toen besloot mijn cardioloog mij naar het Erasmus MC te sturen voor een ablatie. Na overleg kwam het team daar tot de conclusie dat ik niet in aanmerking kwam voor een ablatie, omdat zij de risico’s te groot vonden en het resultaat van slagen gering. Dat was wel een tegenvaller! Bij mijn cardioloog heb ik moeten aandringen om doorgestuurd te worden naar het Erasmus MC om te vragen wat zij vonden van de lekkende hartkleppen. Bij een echocardiografie was gebleken dat twee kleppen ernstig lekten en ik hoestte al twee jaar. Niemand kon mij vertellen waar dat vandaan kwam want mijn longen waren schoon. De huisarts stuurde mij door voor een allergie test, maar nee, er werd ook geen allergie gevonden. Zelf vermoedde ik dat het probleem bij de lekkende hartkleppen lag. Het ging steeds slechter met me, wat ik vooral merkte tijdens het zwemmen. Het was alsof ik door stroop moest ploeteren en uiteindelijk moest ik na tien meter zwemmen al uitrusten.
Tegenwoordig ervaar ik goede maar ook slechte dagen. Soms ben ik heel benauwd en duizelig en daarom heeft de cardioloog me geadviseerd me niet meer in te spannen. Recent is er, na een lang gesprek met twee cardiologen in het Erasmus MC, besloten dat ik snel geopereerd moet worden. Er zullen twee kleppen worden vervangen en één klep wordt gerepareerd. Weer een openhartoperatie.. Standaardprocedure is dat je voorafgaand aan de operatie naar de kaakchirurg gaat en dat je gekatheteriseerd wordt. De kaakchirurg vond een ontsteking die eerst verholpen moest worden. Na de ingreep zag eruit als of ik aan een bokswedstrijd had meegedaan. De volgende dag volgde de katheterisatie. Deze keer viel het heel erg mee. Je krijgt een plaatselijke verdoving en kunt alles volgen op een scherm en je mag diezelfde dag weer naar huis.
Mijn aders zijn schoon en ik ben goedgekeurd door de kaakchirurg. Nu is het wachten op de operatie. Mijn koffertje staat klaar, maar het wachten duurt lang!
Wordt vervolgd…
Bron foto: pxhere.com