Na de operatie
Vervolg op Gerepareerd Hart
Na twee maanden kwam ik weer thuis en stond de kamer vol bloemen en kaarten met wensen voor een spoedig herstel. Het borstbeen heelt in zes weken en daarna kun je weer een auto besturen en niet al te zware werkzaamheden hervatten. Het was voor mij een wonder om zomaar een duin over te lopen naar zee zonder benauwdheid of je duizelig te voelen. De concentratie en geheugenstoornissen, dat was een ander verhaal. Ik kon me niet herinneren wat ik de dagen ervoor had gedaan, dat was een zwart gat en alle afspraken moesten meteen genoteerd worden. In de keuken kwam dan ook een grote agenda te liggen waarin iedereen opschreef of hij of zij bijvoorbeeld mee aten die avond en alle bijzonderheden die ik moest weten, want de kinderen hadden hun clubs, bijbaantjes, studiedagen etc. en mijn partner werkte ook onregelmatig, dus voor mij betekende dit chaos in mijn hoofd. Het is een keer voorgekomen dat één van de kinderen mij had verteld dat ze later uit school thuis zou komen omdat ze naar een film ging maar de volgende dag was ik dat al helemaal kwijt en was ik vreselijk ongerust. Thuisgekomen verweet ik haar dat ze het mij niet had verteld. Toen kreeg ik het verwijt dat ik nooit naar haar luisterde. Dat waren vervelende situaties. Ook moest ik telefonisch een keer mijn adres geven, maar ik wist mijn eigen huisnummer niet meer. Ik heb toen ‘een ogenblik, er is iemand aan de deur’geroepen en ben snel naar buiten gerend om te zien op welk nummer ik woonde. Of ik begon vol goede moed een nieuw pianostuk in te studeren en de volgende dag was het nog net zo nieuw voor mij. Desondanks dit alles bleef ik stug doorgaan. Eens zou ik het wel onder de knie krijgen.
Tijdens de hartstilstand had ik een bijna-doodervaring. Ik zat in een tunnel met intens wit licht en werd naar boven gezogen naar en nog intenser wit licht. Het voelde zo mooi, vredig, harmonieus en vol liefde dat ik niet meer weg wilde. Een onbeschrijfelijke ervaring die je de rest van je leven bij blijft. Ook zag ik tegelijkertijd van boven af twee mannen van de ambulance die mij aan het reanimeren waren. Daarna wist ik niets meer. Anderhalve dag later werd ik wakker in het ziekenhuis. Door deze ervaring ben ik niet meer bang voor de dood; alhoewel ik natuurlijk hoop nog vele jaren mee te mogen gaan. Ik heb ook geleerd dingen te relativeren. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik boven alles ‘zweefde’, er niet echt bij betrokken was. Maar zo overzag ik wat voor stoms er in de wereld gebeurde en niet begreep hoe mensen elkaar in de haren konden vliegen over onbenulligheden. Het was ook opnieuw geboren worden. Zo voelde ik dat want ik had een tweede kans gekregen. Ik merkte dat ik gevoeliger was geworden voor licht en geluid en meer voorspellende dromen kreeg. Eigenlijk vond ik het zelf zo vreemd dat ik er met niemand over durfde te praten. Ze zouden denken dat ik gek was. Dus ben ik boeken gaan lezen over bijna-doodervaringen van anderen. Toen ik las dat duizenden mensen een soortgelijke ervaring hebben gehad, was ik gerustgesteld. Toch werd ik na een paar maanden depressief. Mijn huisarts stuurde me door naar een neuroloog voor een neuropsychologisch onderzoek. Hij gaf me niet veel vertrouwen in de hoop dat het ooit goed zou komen met mijn korte termijn geheugenverlies en deed het letterlijk af met de woorden ‘Ach mevrouw, het zonnetje schijnt, gaat u maar lekker wandelen’. Dit werkte bij mij averechts. Vanaf dat moment ben ik nog harder mijn hersens gaan trainen. Spaanse woorden stampen en veel piano spelen. Het was een strijd; lichamelijk snel moe en geestelijk beperkt. De school waar ik werkte, bood mij aan om samen met een collega remedial teaching te geven, want voor de klas staan was uitgesloten. Zelfs dit hield ik niet langer dan twee uur vol.
Na vier jaar was mijn geheugen zodanig verbeterd dat ik het aandurfde om acht uur in de week les te geven aan examenklassen op een school waar de leerlingen gemotiveerd waren en de klassen klein zodat ik alles kon overzien. Zo moest ik iedere les grondig voorbereiden, daarna meteen alles opschrijven wat er tijdens de les was gebeurd en ik moest een andere aanpak zien te vinden. Dus liet ik tijdens de literatuurlessen de leerlingen de teksten hardop lezen want dan kon ik meteen hun uitspraak corrigeren en daarna moesten zij thuis de teksten leren. Thuis maakte ik de vragen voor de overhoring. Zo heeft nooit iemand gemerkt dat ik last van korte termijn geheugenverlies had. Het kostte veel tijd en energie maar het was mij gelukt om weer te kunnen werken en ik heb er van genoten!
Wordt vervolgd…
Volg Robyn
Bron foto: pxhere.com