Even voorstellen…

Hallo allemaal, onze eerste ontmoeting! En bij een eerste ontmoeting hoort ‘jezelf voorstellen’, toch? Het is grappig als ik daar zo over nadenk, hoe anders dat nu voor mij is, dan ruim 5 jaar geleden.

Toen had ik jullie het volgende kunnen vertellen; dat ik Geert heet, 34 jaar ben en samen woon met mijn vriendin Sanne en onze drie jonge kinderen (4, 2 en 0) in een klein dorp, Lathum vlakbij Arnhem. Dat ik elke ochtend vroeg voor de files uit naar Utrecht reed, allemaal belangrijke en interessante dingen bij Rabobank deed, en ’s avonds weer na de spits thuis kwam. Soms voordat de kinderen op bed lagen, en soms iets later. Mijn hobby’s waren; wielrennen, skiën en klussen aan onze oude woonboerderij (uit 1789). En na een drukke week, maakten we in het weekend leuke uitstapjes en bezochten we vrienden. Ik wilde veel, te veel en had daarvoor eigenlijk altijd te weinig tijd…

En nu, nu is bijna alles anders.

Vorige week ontmoette ik een hoop nieuwe mensen tijdens de eerste dag van “De Hartschool”. En een voorstelrondje hoorde daar natuurlijk ook bij. Vanaf het moment dat ik binnen stapte, voelde ik me als een kleuter op de middelbare school; niet thuis! Ik keek om me heen en zag vriendelijke mensen, maar allemaal 20, 30, 40 jaar ouder… Zijn dit mijn lotgenoten? Hier wil ik niet bij horen! Ik leef het verkeerde leven! Ik zit in het verkeerde lichaam! Het besef van mijn situatie en het diepe verdriet in mij kwamen heel hard binnen. Mijn tranen namen het over van mijn woorden. 5 jaar terug had ik me ervoor geneerd, nu voelde het goed om mijn emoties er gewoon te laten zijn. Het was eigenlijk best lekker om me bij volstrekt onbekenden zo te laten gaan.

Mijn tranen droogden op en het gesnotter stopte. Mijn Hart had zich al voorgesteld, nu ik nog.

Ik vertelde over mijn eerste hartstilstand in september 2012, na een wielrenwedstrijd in Valkenburg. En over ‘Mijn Wonder’ in april 2013; Ik ontwaakte toen ‘ongedeerd’ na de twee dagen coma. Een coma waarin ik beland was nadat ik koud en paars gevonden werd langs de A12 bij Arnhem, velen minuten na mijn tweede hartstilstand. Ik vertelde hen, dat die events nog niet zo erg waren. Dat mijn echte lijden pas begon in de zomer van 2015, toen mijn ICD voor het eerst moest ingrijpen met een shock. En de storm van ritmestoornissen die toen is losgebarsten en nu nog steeds regelmatig opsteekt. Sindsdien heeft mijn ingebouwde engel nog vijf keer mijn leven gered en leef ik in de ban van mijn Hart. In goede en in kwade zin. Ik sport niet meer, ik werk niet meer, maar mijn leven voelt waardevoller dan ooit tevoren.

Ik zei het al, nu is bijna alles anders.

Mijn Hart laat niet meer met zich sollen, zich niet meer overbelasten, zich niet meer negeren. Mijn Hart laat van zich horen, en dwingt me naar haar te luisteren. Ik dacht altijd dat ik iets deed en dat mijn Hart dan volgde. Maar ik besef nu me dat dat onmogelijk is; hoe kon ik naar mijn Hart luisteren als ik haar niet eens kon verstaan? Ik volgde altijd mijn Wil, niet mijn Hart. Maar mijn Hart heeft nu de leiding overgenomen. Mijn Wil legt zich daar niet bij neer, is sterk en vecht zich steeds terug. Tot de grens. Mijn Hart bepaalt tot waar zij nog mag komen.
Inmiddels voelt dat goed, leven vanuit mijn Hart. Naast heel veel angst, pijn en verdriet, biedt mijn Hart me ook een waanzinnig avontuur, dat ik vol wil aan gaan! Het heeft me al zoveel mooie inzichten, bijzondere ontmoetingen en gave ervaringen gegeven. Dat had ik nooit willen missen en daarover wil ik graag af en toe iets met jullie delen!

Hartelijke groet,

Geert

Volg Geert

Bron foto: pxhere.com