Als ik doortrek na mijn zenuwen-plasje (er viel weinig door te trekken) besef ik het; ik ben gewoon in paniek! Ik ben op een plek waar de afgelopen jaren zoveel gebeurd is, ik ben hier zo geschrokken van mijn eigen hart, zo bang geweest. Maar mijn wens om normaal te zijn en me gewoon te voelen is zo groot, dat ik mijn paniek gewoon niet wil zien en negeer.