BLOG – Nu ben ik blij

Ik ben een natuurmens. En bewegen in de natuur is mijn ding. Ook als ik er nu aan denk, voel ik de oermens in me opkomen. De survivor, die de elementen respecteert maar ze ook wil trotseren. Het geeft me een gevoel van kracht. Ik kan de wind gebruiken om te surfen, het water om in te duiken en om op te drijven. Ik beklim bergen en daal ze af. En ik geniet van de strelende warmte van de zon.

Het doet me zo verschrikkelijk veel pijn dat ik hierover kan dromen, praten en schrijven… Maar dat ik het al 3,5 jaar niet meer fysiek kan of durf; vrij bewegen. Het voelt niet natuurlijk meer. Mijn lichaam, bewegen, het is veranderd in een gevangenis. Alsof een wezenlijk deel van mij geamputeerd is en ik mijn oerkracht verloren ben. Mijn verbinding met de natuur. Met mijn natuur.

Hoe kan het nou, dat daar waar mijn hart ligt, buiten en bij bewegen, mijn hart ontspoort? Dat ik me op mijn plek niet meer veilig voel?

Afgelopen weekend zijn we gaan skiën in de Vogezen. Het vooruitzicht was mooi, maar vooral ook spannend. Mijn track record in de sneeuw van de afgelopen jaren is nogal wisselvallig. Het ene jaar was op en top genieten, het andere jaar angstaanjagend. De laatste keer was in maart 2016 en eindigde in een hel…

Het was drie weken na mijn laatste shock. Toch deed ik op zaterdagochtend vol goede moed mijn schoenen vast en mijn skibril op. Ik klikte mijn ski’s aan en begon te glijden. Het duurde niet langer dan 30 seconden, mijn eerste afdaling en mijn ICD moest al ingrijpen. Ik durfde niks tegen mijn vader en skivrienden te zeggen. Wat er gebeurd was, had niet mogen gebeuren. Dit was mijn thuis, dit was mijn omgeving, mijn activiteit. Hier in de bergen, in de sneeuw op de ski’s ligt mijn hart. Laat het overal gebeuren, maar niet hier! Dit deel van mij wil ik niet afstaan.

Ik hoopte dat het bij deze episode zou blijven, en vervolgde timide en een beetje in mezelf gekeerd mijn dag. Er was weinig over van de ontspanning, het genieten, de flow die voor mij hoort bij de witte wereld. Ik voelde stress en was continue bedachtzaam en alert. “Doorademen naar mijn buik, ontspan, rustige bochtjes draaien, relax.” In stilte heb ik hele gesprekken met mezelf gevoerd.

Naar het einde van de dag begon het vertrouwen toch een beetje te groeien. Ondanks de grote stress was, was mijn hart rustig gebleven. Spanning maakte plaats voor ontspanning. We zijn halverwege de laatste afdaling, ik sta op het punt weer verder te skiën. En alsof de duivel er mee speelt: BAMMMM, ontplof ik van binnen. Een vreemde mix van verdriet, schrik en ontlading komt los. Dit was het dan weer, de klap. Een totale reset, voor alles in mij. Vol verbijstering zak ik af naar de stoeltjeslift. Gedesillusioneerd wordt ik de berg opgesleept en getransporteerd naar de auto .

Ondanks het gezelschap voelde de avond eenzaam. Het was duidelijk voor de anderen dat ik me rot voelde, maar wat er zich van binnen af speelde in mij, kon ik niet delen. Ik voelde me bezwaard om de sfeer te bepalen met mijn ellende. En was het überhaupt mogelijk om begrepen te worden?

De volgende dag was het duidelijk: de afdaling van gisteren mocht niet mijn laatste zijn. Vandaag zou ik voor de herkansing gaan. Maar hoe? Ik wilde iets, ik verlangde naar iets, dat eigenlijk onbereikbaar was. Het verslavende gevoel van gewichtsloosheid en zweven, vrij van gedachten. Als in een dans met de zwaartekracht. Ik verlangde zo naar dat ultieme gevoel van vrijheid en blijheid. Maar wist dat die werkelijkheid heel ver weg was. Ik zat vast in een andere realiteit. Daarom koos ik ervoor die dag door te brengen op een terras met uitzicht op een gletsjer. Daar liet ik mijn zintuigen in alle rust prikkelen. Met mijn ogen dicht beeldde ik me in met de anderen door de sneeuw te glijden. De wind langs mijn oren te voelen, de koude frisse berglucht lucht door mijn neus, de zon op mijn gezicht.

Zo kon ik ook genieten. De schok van de dag ervoor werd zachter en kleiner, alsof de machtige bergen en het prachtige uitzicht zelfs die intense ervaring nietig konden laten worden. Er ontstond bijna een euforisch gevoel “als ik straks goed beneden kom, heb ik toch een geslaagd weekend achter de rug. Dan staat narigheid niet in de weg van mooie dingen beleven”.

De laatste afdaling van de dag is altijd al een ding voor me geweest; afscheid nemen van iets moois… Het liefst stel ik dat zo lang mogelijk uit! Nu was de laatste ook de enige afdaling van de dag. En ook nu was het een ding voor me. “Als er maar niks gebeurt…”

Achteraf heb ik er spijt van dat ik niet de lift naar beneden heb genomen. Mijn hárt raakte al snel van slag. En ontspoorde elke keer als ik even stopte. Mijn lichaam creëerde ondragelijke doodsangsten. Ik besloot vanaf toen door te skiën zonder te stoppen. Zo veel mogelijk vaart, zo weinig mogelijk remmen, zo min mogelijk inspannen. Ik redde het tot aan het laagste punt bij de lift naar de auto toe. “Nog een lange spannende minuut totdat mijn hartslag weer helemaal rustig is, en dan heb ik het overleefd”, dacht ik. De seconden kruipen voorbij, ik voel een knal. Ik zie sterretjes en zak door mijn knieën. Ik schreeuw het uit, van verdriet, schrik en wanhoop. Wat voor zin heeft het leven, als het in het teken staat iets te voorkomen, dat toch gebeurt?

Sindsdien heb ik niet meer gesport, is elke wandeling die ik maak spannend en heeft het meer dan een jaar geduurd voordat ik weer een beetje durfde te fietsen op een stadsfiets.

En nu?

Nu ben ik blij! Blij dat het weer kon! Skiën!

Nee, niet; dat-het-weer-kon. Maar blij dat het ‘nu’ kon! Blij dat ik er dit weekend zo intens van heb kunnen genieten! Ik heb geschreeuwd van blijdschap, af een toe gezucht en uit angst een kreet geslagen. En ik heb heel veel gelachen. Een tevreden lach van buiten en een grote glimlach van binnen. Natuurlijk was er ook twijfel en onzekerheid. Elke ochtend opnieuw als we uit de auto stapten en ons klaar maakten. Bij elke beweging was ik gefocust op mijn ademhaling, mijn hartslag, mijn inspanning. Mijn hart is al zo vaak ontspoort, dat elke stop of pauze weer even die angst aantikt: “zal het goed blijven gaan? pff, ja, gelukkig, mijn hartslag wordt weer rustig.”

Deze trip geeft me geen garanties voor de toekomst. Morgen kan ‘gewoon weer opeens’ slecht zijn. Maar de ervaring dat er nog steeds pareltjes op te rapen zijn, maakt me waanzinnig blij. En het verlost me een beetje van de angst dat alles goed moet zijn, om perfecte momenten te beleven. Het zal me ruimte geven om vrijer en meer ontspannen om te gaan met de ups & downs van mijn hart. YES!

Volg Geert

Bron foto: pxhere.com