Gerepareerd Hart
Vervolg op De Operatie
Na een maand kreeg ik te horen dat ik na de operatie naar Nieuwegein zou gaan, want daar wilden ze via katheterisatie een hartritmestoornis opwekken om daarna eventueel een ICD te plaatsen. Dit zou betekenen dat ik nooit meer mocht autorijden. Daar had ik het heel moeilijk mee. Mijn droom van een rode cabriolet met zwart dak kon ik wel vergeten. Dit is natuurlijk allang achterhaald. Als de cardioloog je tegenwoordig een Verklaring van Geschiktheid geeft mag je een auto besturen voor privédoeleinden.
Een fysiotherapeut kwam uitleggen hoe ik moest ademen na de operatie en hoe je jezelf omhoog trekt met een touw dat aan het voeteneinde is geknoopt en tegelijkertijd een kussen op de borst moet drukken tegen de pijn. De eerste dagen na de operatie kreeg ik morfine, dus voelde ik niet veel pijn. Het duurt ongeveer zes weken voordat het borstbeen goed aan elkaar is gegroeid. Dus de eerste tijd moest ik geholpen worden met aan- en uitkleden. Een maatschappelijk werkster bezocht me om te praten over de psychische kant en vroeg me of ik angst, vragen of problemen had. Die had ik niet echt, want mijn man was naar huis gestuurd door de directie van zijn bedrijf om voor de kinderen te zorgen en dat heeft hij zeer goed gedaan. Het moet moeilijk zijn geweest met drie tieners en daarnaast mij ook nog twee keer per dag te bezoeken, hoewel ik zei dat het helemaal niet nodig was. Op de school waar ik Engels gaf hadden ze een vervangster voor mij gevonden dus dat was ook opgelost. Het enige waar ik met niemand over praatte was dat ik een BDE (bijna dood ervaring) had gehad en me daar geen raad mee wist. Maar daarover later meer.
Na een maand wachten was daar eindelijk de grote dag. Ik was heel kalm en blij dat ik geholpen ging worden. De operatie heeft bijna 5 uur geduurd en is zonder complicaties verlopen. Ik kan de blijdschap die je voelt als je wakker wordt na de operatie niet vertellen. Het besef dat je door het oog van de naald bent gekropen en een tweede kans hebt gekregen! De dagen daarna heb ik eerst op Intensive Care gelegen. De week na de operatie had ik veel last van boezemfibrillaties en kreeg daarvoor medicatie wat aansloeg. Anders had ik een cardioversie moeten ondergaan. Dit heeft een week geduurd. De cardioloog vertelde dat er uit de linker kamer 30 gram weefsel was verwijderd. Toen na vier dagen de drains eruit gingen, voelde ik me al een stuk beter. Normaal gesproken mag je na tien dagen naar huis, maar ik moest eerst terug naar het ziekenhuis in onze woonplaats om daar te wachten totdat er plaats zou zijn in Nieuwegein. De cardioloog, die ging promoveren op HOCM, vertelde me dat het verwijderde weefsel naar Amerika zou worden opgestuurd voor onderzoek en vroeg me of onze kinderen zich ook wilden laten onderzoeken. Na ruim twee weken werd ik per ambulance naar het ziekenhuis in Nieuwegein gebracht. Mijn dochter mocht meerijden en mijn man er achteraan in zijn auto. Eerst werd ik naar de hartbewaking gebracht en daarna kreeg ik een eigen kamer. Zij vonden dat dat beter was omdat ik al zoveel had meegemaakt. Helaas vond ik het heel saai, want ik was gewend geraakt aan veel bezoek maar nu kwam alleen mijn man s ’avonds en had je overdag geen aanspraak.
We waren nu twee maanden verder en de bedoeling was om via een elektrofysiologisch onderzoek (weer een katheterisatie via de lies) te kijken of ik in aanmerking kwam voor een ICD. Er werd geprobeerd om weer een hartritmestoornis op te wekken. Dit lukte niet; wel kreeg ik weer boezemfibrillaties. De volgende dag volgde een stress echo. De artsen gingen beraadslagen of een ICD nodig was. Na twee dagen kwam de uitslag; de operatie was zo goed gelukt dat zij dit niet nodig vonden. Ze waren van mening dat de verdikking de oorzaak was geweest van de hartstilstand. Wel kreeg ik bètablokkers. Eindelijk kon ik na twee maanden naar huis met mijn gerepareerde hart en twee schoenendozen vol kaarten van alle lieve mensen die met mij hadden meegeleefd.
wordt vervolgd..
Volg Robyn
Bron foto: pxhere.com